De speciale editie van de Toerversie aangepast fietsen van de Ronde van Drenthe werd dit jaar voor de vijfde keer gereden. Voor het eerst werden de toertochten (25 en 60 km) verdeeld over twee dagen en konden naast de handbikes ook mensen deelnemen met een aangepaste (lig)fiets, duo-fiets, driewieler, tandem of fiets met trapondersteuning. Een veelzijdig deelnemersveld waarvan velen de uitdaging aangingen om over de VAM berg te rijden. Zo ook Wilco Giesen.
“Jaa, zeker ben ik de berg op gegaan.”, reageert hij spontaan. “Een paar van ons zijn echt wel een keer of vier, vijf naar boven gefietst. Het zijn pittige klimmetjes, met name omdat het zulke korte stukjes zijn is het stijgingspercentage verhoudingsgewijs heel groot. De eerste keer is echt even wennen in de ademhaling en benen, maar de tweede en derde keer wordt het al makkelijker. Het nadeel is gewoon als je net aan het tempo en het stijgen gewend bent, je boven bent.”, zegt hij lachend. Dat Wilco een voorbeeld is van één van de fanatieke fietsers wordt me al snel duidelijk.
Hij kreeg in 2014 een herseninfarct en raakte halfzijdig verlamd. Sindsdien is zijn sportende leven totaal anders geworden. “Daarvoor deed ik altijd aan triathlon. Tijdens, maar vooral na mijn revalidatie was ik heel gedreven om weer te kunnen sporten. Ik focuste me op wat ik nog wel kan en niet zozeer op wat niet meer kon. Nu, zeven jaar na mijn infarct, ben ik al weer heel ver. En toch zit er nog steeds progressie in. Door toen te beginnen met ligfietsen zag ik al gauw dat ik ook weer mobieler werd en minder afhankelijk. Voor mijn dagelijks transport pakte ik steeds vaker de fiets. Daarnaast heb ik de andere facetten van de triathlon inmiddels ook weer opgepakt en ik word nog steeds fitter. Tuurlijk, het is een ander niveau en een ander tempo, maar je bent wel weer met bewegen bezig en dat is gewoon heel belangrijk. Het positieve daarvan is ook weer: ‘Een slak ziet meer dan een haas.’ Zo probeer ik anderen in dezelfde situatie ook te helpen. Kijk naar wat je nog wel kunt en daar heb ik bijna een dagtaak aan.
We organiseren bijvoorbeeld al jaren een speciale zesdaagse tour voor mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel, de Hersenletsel on Tour. We rijden dan met allerlei aangepaste fietsen (en ook handbikes zijn welkom), van revalidatiecentrum naar revalidatiecentrum en overnachten daar. Dat brengt echt wat teweeg. Als we daar met 25 mensen met aangepaste fietsen aankomen zie je, dat de mensen die aan het revalideren zijn, zien wat er nog mogelijk is. Door op revalidatielocaties te overnachten, kunnen we daar ook gesprekken aangaan. Met Hersenletsel on Tour waren we een aantal jaren geleden in Drenthe en hadden we de start en finish in Assen. Marco Out fietste nog een stuk mee en daar, in Dwingeloo, leerden wij ook Femmy van Issum kennen, Hans Leutscher kende ik al langer. Zo zijn wij ook betrokken geraakt bij de organisatie van dit speciale onderdeel van de Ronde van Drenthe. Inmiddels organiseren wij een soortgelijk evenement tijdens de Ronde van de Achterhoek.
Het is jammer dat je ziet dat er eigenlijk relatief weinig deelnemers zijn. Je ziet dat de fanatieke recreatieve fietsers en handbikers er een weekendje van maken, maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Veel aangepaste sporters verwachten ook dat alle randvoorwaarden voor ze geregeld worden en dat is nou eenmaal niet altijd zo. Het vervoer van hun fiets of bike bijvoorbeeld, dat is een uitdaging, maar moeten ze wel zelf doen. Dat heeft denk ik wel invloed. Terwijl fietsen gewoon hartstikke mooi is. De wind in je haren, nou ja, bij wijze van spreken dan. Je bent buiten en je doet weer mee. Het is goed voor je algemeen welbevinden, door te fietsen ontdek je dat je veel meer kunt dan je denkt.”
“Met mijn enthousiasme probeer ik anderen in een soortgelijke situatie te stimuleren en enthousiasmeren om weer te gaan en blijven bewegen. Door dat enthousiasme wordt de olievlek steeds groter, dan doen we het voor.”
